yitirilen

çok sevdiğim, alıştığım, kendimi rahat hissettiğim çok az yer vardır. bunların başında evim gelir sonra da tek elimin parmaklarını geçmeyecek sayıda mekan. işte bunlardan biri dearkadaşlarımla sürekli gittiğimiz, özel günlerimizi kutladığımız, şahane yemekler yediğimiz, güldüğümüz, yayıldığımız sıcacık bir restaurandır, beyoğlu’nun ara sokaklarından birinde.

geçen cuma yine aynı sıcaklığı yaşamak için gittiğimde dünya başıma yıkıldı resmen. adı da dahil olmak üzere herşeyi değişmiş. en mutlu anılarımıza tanıklık etmiş, en güzel fotoğraflarımıza fon olmuş duvarlar post modern desenler ve resimlerle kaplanmış, müzik/konsept değişmiş, en sevdiğimiz tavuk yemeğinin bile adı değişmiş ve sanki tadı da.

moralim bozuldu, üzüldüm, kızdım bu düzene. kaybettim - kaybettik işte yine bir alışkanlığımızı.
üniversitedeyken sabah girip akşam çıktımız bir cafe vardı – Sanus. ne günler geçirmiştik orada. sonra okul bitince yolum düştü birgün oralara, Sanus geldi hemen aklıma, gittiğimde Sanus’un imaj değiştirdiğini, turistik bir cafe olduğunu görmüş ve çok üzülmüştüm. işte cuma günü de aynı şeyleri hissettim:

üzüldüm hem de çok :((

arkadaşlarıma hadi buluşalım diyemiyorum çok istememe rağmen, gidecek yerimiz yok çünkü...