bir konserin ardından

bundan kaç sene önceydi tam hatırlamıyorum ama üniversitedeydim ve galiba 40 milyon olan (atıyor da olabilirim) konser biletlerini alabilme ihtimalim yoktu. bir türlü denkleştirememiştim bilet parasını.
oysa benim için ne kadar önemliydi. en sevdiğim şarkı ve en sevdiğim grup sorularının yanıtıydı onlar benim için, hala da severim depeche mode'u...
o zaman konsere gidemedim diye ne kadar kızmış ve üzülmüştüm.
ve ne oldu, bir kez daha konser vermeye geldiler Türkiye'ye.
bu kez param da vaktim de vardı ama yine gitmedim, gitmek istemedim.
ve şunu farkettim, geçmişte bir sebepten yapamadığım ve çok üzüldüğüm, kızdığım, yapamadığım için hiçbir şey tam istediğim gibi olmayacak sandığım şeylerin zaman içinde benim için öneminin azaldığını. devam etmek ve ayakta kalmak için insanın önüne yeni fırsatlar çıkabileceğini. yani demek istediğim bazı şeyleri sadece elde edemediğimiz için abartmış olabiliriz.

yaşamımın altı aylık karanlık zamanını düşündüm sonra, o zaman kızgın olduğum kişileri, olayları ve yapamayip, yapmak zorunda kadıklarımı. altı sene gibi uzundu.

şimdi anlıyorum ortada o kadar da kızılacak birşey olmadığını.

ve hala çok severim depeche mode'u...